وقتی اسم و شماره دوستم (پیام بخت) را روی صفحه تلفن همراه دیدم به همه چیز فکر کردم به جز اینکه این تلفن حامل خبر شوم رفتن استاد باشد. فکر نمی کنم بقیه فارغ التحصیلان مکتب استاد هم در آن صبح تلخ دوشنبه وقتی که زنگ تلفنشان به صدا درآمد فکری غیر از فکر من داشته اند. کسانی که محضر استاد را درک کرده بودند و ایشان را از نزدیک می شناختند خوب می دانند چه می گویم. استاد آن چنان از حس زندگی سرشار بود و از چنان توان و قدرتی برخوردار بود که هنوز هم که هنوز است و چند روز از رفتنش گذشته باورم نمی شود که موجود حقیری مثل مرگ او را از پا درآورده