یک سال پیش، درست یکی از همین روزهای اسفند ماه بود که این ستون را، مثل جاده ای تازه، پیش پایمان باز کردیم، تا از کوچه های ساکت زمستان آغاز کنیم و به فصلهای دیگر خدا هم سر بزنیم. با هم قراری از جنس قرارهای رسمی نداشتیم و تنها بهانه مشترکمان، برای عبور از معبر زمان، یادآوری این نکته بود که به هم بگوییم؛ ما بی وقفه در حال عبوریم، مبادا عادت یا غفلت، لحظه ای از مجال عبور را، از دستمان برباید. آنچه از خاطره، حوادث، حکایات و شعر و غیر آن گفتیم، در واقع تلنگری برای همین یادآوری بود. پیش خود گفتیم؛ این سفر را با همزبانی آغاز کنیم تا بلکه در بین راه به همدلی برسیم و اگر خدا توفیق دهد، علیرغم تفاوت هایی که احتمالا و به طور طبیعی با هم داریم، در منزلی از منازل این سفر، یگانگی را تجربه کنیم.