عدالت زیباست چون خداوند زیباست. اگر نیک بنگریم جهان هستی جلوه گاه عدالت بزرگ است و خداوند عادل، در خلقت جهان و هستی بنحواحسن عمل نموده است. طبع و سرشت آدمی خواهان عدالت است و از ظلم و بی عدالتی گریزان و متنفر می باشد. انسان از کودکی که خوب و بد را تمیز می دهد همواره دوست دارد از پدر و مادرش گرفته تا خواهر و برادر و دوست و آموزگار و بالاخره با هر که تماسی دارد با او به عدالت رفتار نمایند و حقوق وی را مراعات کرده و به آن تعدی نکنند این حس عدالتخواهی را همه افراد جامعه دارا می باشند و آن را می ستایند، ولی برخی چون نوبت عدالت ورزی خودشان می شود، از انجام آن گریزانند. همین خودپسندی نکوهیده است که