فریاد صد هزار هوادار، گوش را کر می کند. هرکدام تیم خودشان را تشویق می کنند. گوشه و کنایه یی هم به تیم رقیب می زنند. زمین، سبز و خالی است. تماشاگران خود را با فریاد کشیدن سرگرم می کنند. این تنها راه تخلیه است...

تیم ها وارد زمین می شوند. تشویق ها شدت می گیرد. کبوترها و بادکنک های رنگین به هوا پرتاب می شود. صدای فریاد گوش ها را کر می کند. آدم گر می گیرد در آن شرایط به سرش می زند که داد بزند، تشویق کند و حتی فحش بدهد. این یک روز ایرادی ندارد و می توانی تمام عقده هایت را سرحریف خالی کنی...

طبق معمول طرفداران پرسپولیس در ورزشگاه بیشترند. شاید حدود شصت به چهل. خیلی ها می گویند این نشان پرطرفدارتر بودن پرسپولیسی هاست. به نظر می رسد حداقل در تهران چنین باشد. با اینکه اگر پایت را از تهران بیرون بگذاری، این نسبت برعکس می شود. خصوصاص هرچه به جنوب کشور بروی، آبی ها بیشترند و پرشورتر.... به هرحال، این رشته که کدام تیم پرطرفدار است سردراز دارد، اما آنچه مشخص است این است که پرسپولیسی ها حداقل در دربی ها بیشتر به ورزشگاه می روند. حتی اگر تیمشان امسال نهم باشد و رقیبشان قهرمان احتمالی لیگ ا و حتی اگر در «دربی»ها حدود پنج بار بیشتر از رقیب همیشه آبی شکست خورده باشند...

بازیکنان صف می بندند. بازار ماچ و بوسه و گل دادن داغ است، اما چشم ها نشان می دهد که چه شرری دردل هاست. چشم ها به خون نشسته. بازیکنان گلادیاتورهایی هستند که تا پای جان می جنگند. شکست، حداقل تا بازی بعد، مرگ است. کسی کم فروشی نمی کند...

تماشاگران، فریادهاشان اوج گرفته. داور با کاپیتان های دو تیم صحبت می کند. کاپیتان ها به روی هم لبخندی از سر زور می زنند. تیم ها مستقر می شوند. داور به دروازه بان ها اشاره می کند. همه آماده اند. داور سوت را به دهان می برد. توپ به جریان می افتد و تکل ها و خطاها و شوت ها و احتمالاص گل ها، صدای تماشاگران را به اوج می رساند...

پس از نود دقیقه، یک گروه خوشحالی می کنند و گروه دیگر، اشک به چشم دارند.اما. این بار چه خواهد شد!

پرونده زیر، می کوشد نگاهی داشته باشد به این بازی همیشه بزرگ...