غالبا دو موضوع متفاوت با هم، دو موضوع جدا از هم، دو موضوع ناهمگون و ناهم جنس با هم، وقتی جمع می شوند، جمعی در هم هستند که به ضرب و زور در کنار هم نشسته اند. اما دو اتفاق یک جنس و یک مضمون، یک جور و یک اندازه، درآمیزه ای یکدست، حضوری آرام و دلخواه دارند. با دسته اول آدمی کنار می آید. به دسته دوم، نزدیک بلکه مانوس می شود. حسین و بهار از این نوعند.

حسین و بهار به فطرت آدمی نزدیکند و ما با آنها بی محابا آشنایی می ورزیم. ما با آنها یک حس پایای مطمئن داریم. در روایات است که خداوند با هر کدام از خاصان درگاهش، مابه ازایی آفرید. با خلقت حسین، بهشت آفریده شد و بهشت از تجمیع نور و طراوت و رویش است. یعنی که بهشت بهاری جاودان است. یعنی که حسین و بهار به هم درهم اند و به هر سالی، در مضمونی واحد، با هم و درآمیخته به هم می آیند؛ بی ملال تکراری؛ بلکه به تازگی تکثیر. و تکثیر، تکرار نیست. از روی یکی چند تا ساختن نیست. از هر کدام آن به آن یکی ساختن و کنار هم پی انداختن است. چنین است که زمان تکثیر می شود. ساعات و دقایق و آنات تکثیر می شوند؛ مثل کلمات که در هجا هجایشان تکثیر می شوند. حتی وقتی مفهومی را دوباره و چندباره به خاطر می آورند. لحظه ها را تکرارشان نیست که زیبا می کند. حوادث را تکرارشان نیست که به یاد ماندنی می کند در یک سلسله جبال، تکرار کوه نیست که حس عظمت را برمی انگیزد. این از منزلت تکثیرشان است. و بهار در تکرارش نیست که به هر سالی، خواستنی می شود. ما را از خود به در می جهاند و بیخود می کند. و از درنگ و تامل باز می دارد؛ بهار در تکثیر بی وقفه حیات بخشش، بهشت می آفریند. بهار حسینی تان از ملال تکرار خالی باد!