هیچ چیز به اندازه این ساده و سطحی نیست که در تاویل یک داستان، وقایع و اتفاقات متن را همان وقایع و اتفاقات زندگی نویسنده بدانیم. مثلا از اینکه خود لویی فردینان سلین مثل قهرمان رمان «سفر به انتهای شب» پزشک است، به این نتیجه برسیم که سلین در متنی واقعه نگار، وقایع زندگانی خودش را روایت کرده است. در عین حال نمی توان بطور کلی اثر ادبی را خارج از زندگی نویسنده بررسی کرد. موضوع بحث ما هنر است ودر هنر همانطور که اندیشمندان بزرگی چون فروید گفته اند نقش ضمیر ناخودآگاه هنرمند غیرقابل انکار است اما در خوانش یک اثر می بایست بیشتر بر عقاید و تفکرات نویسنده تمرکز کرد تا بر زندگی او و آنچه به اصطلاح خودآگاه هنرمند نام دارد.