«فضای حضور بانوان را در ورزشگاه ها برای مسابقات فوتبال ملی و مهم فراهم کنید.»... و دیگر دختری لباس پسرانه نمی پوشد تا به ورزشگاه برود. دیگر پدر و مادری بخاطر حضور مخفیانه دخترانشان در استادیوم به نیروی انتظامی فرا خوانده نمی شوند و دیگر دختری میان دوستانش بخاطر رفتن به استادیوم مورد ظن قرار نخواهد گرفت. دیگر رییس فدراسیونی به حکم جامعه مردانه و جلوگیری از شیوع فساد، حکم خروج زنان از یک رشته یا منع ورود به سالن بازی ها را صادر نمی کند. دیگر کسی مصاحبه نمی کند که شرایط ورزشگاه ها برای حضور بانوان مساعد نیست و در مقابل پرسش امکان حضور خانم ها در استادیوم ها نمی پرسد، شما حاضرید خواهر و مادرتان را به استادیوم بین این همه مرد بفرستید؟ حقی که طی سال ها جامعه بانوان کشور در پی مطالبه آن بودند و هیچ مسوولی حاضر نمی شد تبعات آن را در جامعه منتقدان بپذیرد با دستور رییس جمهور در مراحل اجرایی قرار گرفته است. این دستور اتفاق ساده یی برای آنهایی که طی سال ها تلاش می کردند زمینه حضور بانوان در استادیوم ها را فراهم کنند، نیست. حضور بر روی سکوهای سیمانی استادیوم آزادی و اینکه «آنجا مگر چه می گذرد که من نباید باشم؟ » در حال تحقق است. آن روز فرا رسیده است که دختران با پوشش خا خود به استادیوم ها بروند. ورود به دنیایی که منحصرا مردانه شده بود حالا دیگر یک آرزو نیست. اتفاقی که به اعتقاد بسیاری از کارشناسان فرهنگی ورزشی باید زودتر رخ می داد تا شرایط نابسامان فرهنگی حاکم بر استادیوم ها تا حدی تعدیل شود؛ فضایی که به دلیل مردانه شدنش رو به آلودگی تمام پیش می رفت و این دغدغه فرهنگی بسیاری از منتقدان بود. شاید این خبر در میان تمامی اخبار هسته یی و کلان مملکتی گم شود اما رضایتمندی عمومی جامعه از این اتفاق بسیار ارزشمندتر خواهد بود. با این حال نباید تلاش عده زیادی از مدیران ورزشی که طی دوران مدیریت شان شرایط این حکم را فراهم کردند نادیده گرفت؛ تلاش هایی که در صدور این حکم تاثیر بسزایی داشتند اما ما اغلب فقط حکم امروز را می بینیم.