این شهرهای زیبا، این آرامشگاه های گرم ومحکم، این برجهای سربه آسمان کشیده، این ساختمانهای زیبا و رنگارنگ، این هتلها و رستورانهای باصفا و دلگشا را چه کسی ساخته است؟ آیا انسان نسبت به همنوع مظلوم خود هیچ دینی به گردن ندارد؟ آیا تار احساس ما با نرمترین تلنگر اندوه بیچارگان به آسانی می لرزد و آوازی غم انگیز در گوش دیگران می نوازد؟ یا نه، احساس سنگی ما چشم به راه خشم خداوند است، تا بشکند؟! صحبت از درد ورنجی است پنهان، که روح و فکر هر انسان واقعی رامی خراشد اما دراین زمان روزگار کارگران ساختمانی بسختی می گذرد و هر آجر و خشتی برایشان شمشیری است برنده وخانواده هایشان هر روز و هر سال در اسارت غربت و فقر و اندوهی جانکاهند. به دریا رفته می داند، مصیبت های توفان را.