بالاخره «رمز داوینچی» (ساخته ران هوارد) روی پرده سینماها رفت و فروشش درست به همان اندازه ای بود که کارشناس ها پیش بینی کرده بودند. حجم انتقادها و حمله های تند و تیز به فیلم هم، چیزی نبود که کسی پیش بینی نکرده باشد. روزی که مدیران کمپانی سونی تصمیم گرفتند حقوق ساخت فیلم سینمایی رمز داوینچی را بخرند و شش میلیون دلار به «دن براون» بپردازند، لابد می دانستند که کلیسای کاتولیک و جمعیت کشیش ها در مقابل فیلم می ایستند و به پیروان شان توصیه می کنند که کسی به تماشایش نرود. اما کار خودشان را کردند، چون می دانستند آن زمزمه هایی که درباره حقیقی بودن، یا جعلی بودن رمز داوینچی مطرح است، بیشتر به سود فیلم تمام می شود. همه آنها که رمان را خوانده اند، روی یک نکته اتفاق نظر دارند؛ این که داستان جذابی است و نمی شود آن را زمین گذاشت. اما دن براون، این رمان را چنان نوشته است که هر خواننده ای، در طول خواندن، پیش خود فکر می کند بعید نیست آن چه در این داستان آمده، همان حقیقت پنهان شده ای باشد که سال ها است کلیسای کاتولیک از دسترس همگان دور نگه داشته است. هنر براون، در این است که اتفاق های خیالی را در دل واقعیت ها گنجانده است، آدم ها را در مکان های واقعی قرار می دهد و از لابه لای نوشته ها و تابلوهای نقاشی (به خصوص مشهورترین تابلوها یعنی مونالیزا و شام آخر) چیزهایی را بیرون می کشد تا بگوید حضرت مسیح (ع) همانی نیست که کلیسا می گوید. خب، طبیعی است که جمعی از عالمان مسیحی و فرقه ای از کاتولیک ها (اپوس دئی) از رمان و فیلم دلخور باشند، اما در این بین، توجه به یک نکته مهم تر از هر چیزی است. سال ها پیش وقتی از «آلفرد هیچکاک» کبیر درباره یکی از فیلم هایش چیزی پرسیده بودند، جواب داده بود که: «این فقط یک فیلم است.» و حالا بهتر است فارغ از هر چیز، رمز داوینچی را صرفا به عنوان یک داستان ببینیم؛ داستانی که نشانه هایی آشنا دارد و علاوه بر این که از هنر داستان نویسی دن براون حکایت دارد، نشان می دهد که او با نقاشی و اسطوره شناسی و چیزهایی از این دست هم به خوبی آشنا است.شاید اگر داستان را از این منظر بخوانیم و به تماشای فیلم بنشینیم، این هم داستانی باشد مثل همه داستان های دیگر.