در آن شلوغی سالن ترانزیت که همه مشغول گپ زدن یا مصاحبه هستند او به هیچ خبرنگاری پاسخ نمی دهد و یکسره با موبایلش حرف می زند.

مضطرب است و نگران. تنها پنج دقیقه آخر او بی خیال تلفن همراهش می شود.

•••

•چی شده آقا رحمان خانواده ات را ندیده ای؟

نه، یکی از دوستانم در جمعیت مانده و نتوانستم ببینمش.

•انتظار چنین جمعیتی را داشتی؟

نه، راستش فکر نمی کردم اینقدر شلوغ بشود. جمعیت به قدری زیاد بود که مجبور شدیم از پاویون به درون سالن بیاییم.

•اوضاع تیم چطور است؟

همه چیز عالی است. بچه ها روحیه بالایی دارند. بعد از بازی با بوسنی و این بدرقه می خواهیم برویم و شرمنده مردم نشویم.

•قول صعود می دهی؟

قول می دهم تمام تلاشمان را بکنیم و فکر می کنم همراه با پرتغال از گروه مان صعود کنیم.

•هنوز هم بزرگترین دغدغه تیم ملی خط دفاعی اش است؟

دفاع ها هنوز به هماهنگی کامل نرسیده اند اما تا بازی اول همه چیز درست می شود البته ما در برگشت ها و دفاع تیمی اشکال داریم که باعث فشار به مدافعان تیم می شود.

•استرس هم دارید؟

نه برای چی باید بترسیم. من در ایتالیا با بسیاری از بهترین های فوتبال دنیا بازی کرده ام.