این استنباط و بیماری های جسمی روانی، منجر به جرقه یی دردناک درباره وضعیت روانی خودش شد. تدریس را کنار گذاشت و بعد از مرگ پدرش در سال 1933، درمان را شروع کرد. این قسمت از کتاب نثر شیوایی دارد. بکت به نالسون می گوید که دوره درمان شش ماه طول کشید (یک وقتی به من گفت سه ماه. ) نالسون می گوید:«درواقع طول درمان تقریبا دو سال به درازا کشید.»

چیزهایی که بکت به نالسون نمی گوید در نامه هایش به مک گریوی نوشته است. در مارس 1935 بعد از صد و پنجاه جلسه درمان، نامه جالبی می نویسد. با تلخی و بی اعتنایی هرچه درباره بیماری اش فهمیده خلاصه می کند. نالسون دلیل بیماری را به صراحت ذکر می کند:«دلبستگی شدید مادرش