یک تکه کاغذ به اندازه کف دست یا شاید کف دست به تنهایی، پشت کارت دانشجویی، دسته صندلی یا حتی دیوار کلاس اگر جای خالی بر روی آن باقی مانده باشد، هر کدام می توانند امیدبخش لحظاتی باشند که قرار است خودت باشی و یک برگه سرنوشت که محتوای آن را با دستان خودت می خواهی بنویسی. البته اگر بدانی که چه باید بنویسی! اگر هم که درمانده و مضطرب در انتظار "امدادهای غیبی" به نتیجه ای نرسیدی، مجبور می شوی خودت دست به کار شوی، مشتت را باز کنی یا تکه کاغذ امید را از جیبت درآوری و یا شاید آنچه را که روی دسته صندلی یا دیوار کلاس حک کردی پیدا کنی تا خودت را - به زعم خودت - از مهلکه