دیپلماسی فشار از پایین و گفت وگو در بالا، با تمام ویژگی هایش، این روزها در فلسطین جریان دارد. وفاداران به آقای «عباس» از یک سو و طرفداران «حماس» از سوی دیگر جنگی تمام عیار را به نمایش گذارده اند. هر دو گروه مسلح که بخش هایی از بدنه ملت فلسطین اند، چشم و گوش به دهان رهبرانشان دوخته اند.

گرچه فتح و حماس همچنان مشغول مذاکره اند تا تنش داخلی را فرونشانند، ولی کیست که نداند منشا این اختلافات کاملاص خارجی است و موضوع اختلاف بر سر به رسمیت شناخته شدن اسراییل با مرزهایی است که قبلاص قدرت های جهانی بر آن توافق کرده اند.

در واقع آقای محمود عباس ماموریت داشت روند عادی سازی روابط اسراییل و فلسطین را با قبول مرزهای سال 1967 به پایان برساند که پیروزی حماس در انتخابات باعث اخلال در این روند شد. اکنون که غرب با حضور و مقاومت حماس نقشه خود را بر باد رفته می بیند، به انواع و اقسام تمهیدات روی آورده که مهمترین آن قطع کمک های مالی به دولت فلسطینی (حماس) است. همین امر باعث شده است که بسیاری از کارگزاران دولت فلسطینی حقوق دریافت نکنند و دولت منتخب حماس زیر فشار زیادی برای پذیرش شناسایی اسراییل قرار بگیرد.

در این میان نکته تاسف و حتی تاثرانگیز، قلب شدن انگیزه گروه هایی از فلسطینیان است که براساس آن سازمان هایی چون فتح، حماس و... شکل گرفت.

فلسطینیان سالیان طولانی برای پیروزی و بیرون راندن اسراییل از سرزمین های خود بدون چشمداشت مالی جنگیدند و حاصل آن رشادت هایی است که در تاریخ این ملت ثبت شده است. نگارنده چندی پیش که فیلم یکی از راهپیمایی های کارگزاران دولتی را در خیابان های رام الله تماشا می کردم، در دستان شماری از تظاهرکنندگان پلاکاردهایی دیدم که بر آن نوشته شده بود «شکم ما را سیر کنید تا بجنگیم».

باید پرسید که طی 60 سال گذشته، پدر بزرگ و پدر این نسل جدید به چه دلیل می جنگیدند؟ پاسخ روشن است به هر دلیل بوده، قطعاص برای پول و حقوق ماهانه نبوده است.