هرگز تصور نمی کردم روزی او را که در بازی تماشایی برزیل- فرانسه، 1986 پنالتی دقیقه 74 برزیل را به دستان «ژوئل با» دروازه بان درخشان فرانسه کوبید، در این فاصله ببینم. ما ردیف اول صندلی های کنفرانس خبری بعد از دیدار ژاپن؟ عمان را اشغال کرده بودیم. ژاپن با گل شونسوکه ناکامورا صفر-1 عمان را در بازی اول جام ملت های آسیا 2004 برده بود ولی بازی این تیم خبرنگاران را راضی نمی کرد. زیکو که به همراه ایچیروتا پرس آفیسر جوان تیم ژاپن پشت میز نشسته بود، خسته و کم حوصله به زبان ژاپنی و در کمال آرامش مجادله با خبرنگاران را به پایان برد، درحالی که به نظر می رسید او نیز مثل برانکو ایوانکوویچ از کم ترین محبوبیت بین روزنامه چی های ژاپنی برخوردار است. اینکه زیکو چگونه به مربیگری ژاپن رسیده، قصه بلندی دارد. او پس از رسیدن به مرز بازنشستگی از برزیل به جی لیگ رفت و تبدیل به بت جوانان ژاپنی شد و پس از سال ها زندگی در ژاپن این پست مهم را قبول کرد. او در این بین مدتی رئیس ورزش برزیل و کمک ماریو زاگالو در جام 98 بود، کسی که حذف جنجالی روماریو در جام 98 را به او نسبت می دهند. زیکو که ستاره بی بدیل اواخر دهه 70 و اوایل دهه 80 برزیل است، عضو تیم درخشانی بود که هیچ وقت جام نبرد. وقتی با او از لحظه هدر دادن پنالتی مقابل فرانسه حرف زدم، لبخند زد و در آغوشم گرفت و گفت: «آن روز خدای فوتبال نمی خواست ما برنده باشیم.» و این راز بی افتخار ماندن مردی است که امروز در کسوت سرمربی ژاپن هر کاری لازم بوده انجام داده. از فتح جام ملت های آسیا تا صعود به جام جهانی و از درخشش در جام کنفدراسیون ها (مقابل برزیل) و پرورش نسل جدیدی از فوتبالیست های ملی. جادوگر سفید سابق، امروز در حالی مقابل کروات ها خواهد ایستاد که چشم تمام آسیا به او است. یک شکست یعنی ادامه طلسم جام جهانی. تورنمنتی که حتی یک موفقیت نسبی برای او همراه نداشته است!