نخستین باری که اندیشه های کودکانه ام به دقیق تر شدن در احوال و اقوال محمد(ص) جلب شد، همان وقتی بود که از زبان مرحوم حاج میرزای تاج تربتی (روحانی پیر خوش سخن و منبری مورد علاقه ام) شنیدم: "پیغمبر(ص) به بچه ها هم سلام می کرد. به مخالفانش هم سلام می کرد. شرط بندی می کردند و مسابقه می گذاشتند ولی موفق نمی شدند زودتر از او، سلام کنند"!

پدرم محمود، عاشق محمد(ص) بود. واقعا اینطور بود. نام پدر خودش هم محمد بود. دست مرا می گرفت و به مجلس وعظ مرحوم "تاج" می برد. برای یک کودک هفت هشت ساله مسلمان شیعه خراسانی، شنیدن این سخن از واعظ مجلس تعجب آور بود. نه از آن حیث که فکر می کرد چنین کاری به پیغمبر