سخنران داشت راجع به جهانی شدن برای دانشجوها حرف می زد، که من به یاد آبادی مادربزرگم افتادم و سی چهل سال رفتم عقب. نه این که به صحبت های این استاد روشنفکر گوش نمی دادم و ذهنم برای خودش، در عوالم گذشته سیر می کرد. برعکس، حواسم کاملا به حرفهای او بود و اتفاقا همین بحث های مربوط به جهان مدرنیته بود که مرا به ده مادری ام می برد و زندگی آدم های آنجا را به یادم می انداخت. طرف طوری از دنیای ارباب های غربی حرف می زد که انگار مامور تبلیغش بود و برای بازاریابی آمده بود توی دانشگاه. فقط همین قدر از سخنرانی اش، برایتان نقل کنم که؛ نه تنها یک کلمه از مصیبت های این پروژه به زبان نیاورد، بلکه به دانشجوها و بقیه می گفت: «اگر کشورهایی مثل ما، به قواعد جهانی شدن تن ندهند و به این قافله تمدن ملحق نشوند، باید فاتحه خودشان را بخوانند!»