تصویری کاریکاتوری و موهوم و مبتذل و مغشوش. این بلایی است که رسانه هایی چون تلویزیون و رادیو بر سر مباحث فکری و فلسفی می آورند. وقتی که قرار است در یک برنامه سی چهل دقیقه ای از فلسفه سخن گفت و شان و عظمت آن را پاس داشت (!) نتیجه ای جز این حاصل نمی شود. می توان خیلی راحت حکم کرد که «توجه صداوسیما به فلسفه و فلسفه خوانده ها امر مبارک و میمونی است و باید آن را به فال نیک گرفت». اما واقعیت این است که این امر، مبارک و میمون که نیست هیچ، کمی هم چندش آور است. تلویزیون شاید از همان بدو حضورش در خانه های مردم، دغدغه پاسداشت امور متعالی و فاخر را داشته و با خود کلنجار رفته که چگونه می توان یک فرهنگ به