در نوبت قبل گفتیم که شکل کلی تبیین های مبتنی بر فهم عرفی (روانشناسی عامیانه) را می توان به صورت گزاره زیر نشان داد: «اگر کسی خواهان B است و باور دارد که A وسیله ای برای رسیدن به B است، پس او A را انجام خواهد داد» (این گزاره با نام «L» مشخص شد). و گفتیم که باورها و امیال صرفا نقش علی ندارند بلکه «دلایلی» (reasons) برای اعمال نیز هستند. تفاوت میان دلایل و علل بسیار مهم است و هر شرحی از تبیین اعمال انسانی باید این تفاوت را در نظر داشته باشد. اکثر دانشمندان علوم اجتماعی معتقدند که باورها و امیال هم دلایلی برای اعمال هستند و هم علل آنها. اگر این گونه است پس چرا باید میان دلایل و اعمال تفاوت بگذاریم؟ این تمایز بدین دلیل است که قدرت تبیینی باورها و امیال برای اعمال ممکن است تنها به یکی از این دو ویژگی (دلیل یا علت) متکی باشد.