گروه فرهنگی: برنامه سازان تلویزیون، شب ها را «تایم طلایی» می نامند. زمانی که شبکه ها بیشترین مخاطب را جذب می کنند. برای همین هم اغلب سریال ها و برنامه های جنجالی را در این ساعت نمایش می دهند. اما مهمتر از این، شبکه ها متوجه شده اند افراد شاغل در این ساعات نیاز به استراحت و تفریح دارند.

بنابراین بیشتر برنامه های جخ ب و شاد پخش می کنند. تا همین چند وقت پیش همه گمان می کردند تلویزیون ما هم، به اهمیت این برنامه ها و تایم طلایی پی برده.

دیگر مستندهایی درباره خرگوش و ببر در این زمان نمایش داده نمی شد و به جای آن طنزهای نود قسمتی و سریال های جذاب پخش کردند. اما این روزها باز هم ما غافلگیر شدیم. کافی است از ساعت ده شب، برنامه های شبکه های مختلف را مرور کنید. اغلب سریال هایی با حضور چهره های محبوب پخش می کنند. اما قصه همه یکی است. مادر مریض است، خانواده پول ندارد، یکی ازبچه ها ناخلف است و دیگری بچه مثبت به تمام معنا است و می خواهد همه مشکلات دنیا را با پند و اندرز حل کند! کنار اینها موضوع ازدواج را هم قرار بدهید. اگر نویسنده خیلی هم خلاق باشد، یک فیلم فتال قرار می دهد تا سریال جذاب تر بشود! این همه اتفاقی است که این روزها در مجموعه های تلویزیونی ما رخ می دهد.

غم و تلخی و شکست روی برنامه تلویزیون سایه انداخته و جز دلمردگی و افسردگی هیچ چیز در آنها پیدا نمی شود. نمونه اش در مجموعه «نرگس» و «کلانتر» که از شبکه سوم و اول پخش می شود. قصه های تکراری و سراسر ناراحتی و تلخی. شاید دلیل بیاورید که زندگی شاداب در تلویزیون شعاری و غیر جذاب است. افسردگی ناشی از این مجموعه ها از هزار جور شادی قلابی، بدتر است. حداقل آنها قادرند برای چهل چهل پنج دقیقه افراد را سرگرم کنند. اما این سریال ها چه؟ روز که با خستگی تمام شده و شب، با دلمردگی به پایان می رسد. این برنامه یی است که تلویزیون برای ما تدارک دیده. دیدگان اشک آلود و دل های پرغصه! خدا به داد ما برسد!