خیلی اضطراب داشت، آن روز از صبح یک چیزی شبیه انتظار به دلش افتاده بود. هر از چند گاه پنجره رو به بیابان را می گشود، دست راستش را سایبان چشمش می کرد و به افق می نگریست. احساس می کرد که قرار است او از همان سو بیاید و این احساس بی قرارش کرده بود. آخرین بار که از پنجره به بیابان نگاه کرد، گرد و غباری در افق دید. نشانه نزدیک شدن کاروان بود. شاید هم سراب بود. سرابی که گاه به شکل آب و گاه با تصاویری خیالی شبیه درخت و کوه و... به نظر می آمد. مدتی به همان نقطه چشم دوخت. دیگر تردیدی باقی نمانده بود. یک کاروان بود که نزدیک می شد. همه ساله در این فصل کاروان های زیادی از حجاز به شام می رفت ولی او، هیچگاه