روان آدمی اساسا بر تخیل استوار است. وابستگی و انقیاد را می توان محبوس شدن این تخیل در درون تکرار نیز دانست. اثر روانکاوی، خودمختار شدن سوژه است به دو معنای آزاد ساختن تخیلش و برقراری محکمه ای اهل تمیز و تفکر که با تخیل باب گفت وگو را می گشاید و محصولاتش را مورد قضاوت قرار می دهد. خود این مختار شدن سوژه، این آفریدن فردی متخیل و متفکر، نیز اثر جامعه ای خودمختار است. مسلما من به جامعه ای فکر نمی کنم که همه افراد آن میکل آنژ یا بتهوون، یا حتی صنعتگری بی مثال باشند. بلکه به جامعه ای فکر می کنم که در آن همه افراد آماده آفریدن باشند و آن