سال 62، مسجد مسلمانان پکن. مسجد، نظیف و پاکیزه و روح نواز به نظر می رسید. شاید دلیل دیگر روح نوازی اش این بود که در دورترین سرزمین های قاره آسیا و در جایی که خودمان احساس غربت می کردیم، نام و یاد پیامبر اسلام را بر کتیبه معبد چینی و بر کتیبه ذهن مسلمانانی به شکل و شمایل چینیان، نقش شده می یافتیم.

امام جمعه و جماعت، پیرمرد چینی خوش منظر و خوش محضری بود که در همان نخستین دیدار، احساس همدلی و همنوایی را برمی انگیخت. او نیز به ما می گفت: لبخند، مهربانی، مهمان نوازی، خوشرویی، حرمت گذاری، غریب دوستی، نظافت ظاهری و طهارت روحی، پاکیزگی جسم و جان، زیبایی و آراستگی و همه آنچه اخلاقیات ساده و پیش