اولین فیلم بلند و فیچر «سانتیاگو لوزا»ی آرژانتینی در مقام کارگردان و سناریست چنان دربردارنده جزئیات و دقایق است که گاه بیننده را خسته می کند. هرچه هست «اکسترانو» یک کار مینی مالیستی است که با سکانسی سیاه و سفید و با صدایی بم و با چنین مضمونی آغاز می شود: «چند ماه پیش یک زن مرده را در خیابان دیدم و...»اولین چیزی که بیننده «اکسترانو» باید به آن خو بگیرد، این مسئله است که شاید لوزا دوست ندارد تکلیف هیچ نکته ای را به طور سرراست و مستقیم تعیین کند. اشارات او طی قصه بسیار اما حرف های صریح وی اندک است. در بطن قصه با مسئله آشنایی یک پزشک