در همه جای دنیا عادی و طبیعی است که ارباب جراید و نشریات در کنار انتشار منظم روزنامه ها و مجله هایشان، ویژه نامه هایی را به مناسبت هایی منتشر کنند. علی میرزایی هم این بار همین کار را کرده است. در کنار انتشار شماره 70 نشریه نگاه نو، ویژه نامه ای هم به مناسبت یکصدمین سالگرد انقلاب مشروطیت ایران منتشر کرده است؛ بنابراین کار عجیبی نکرده. ویژه نامه مشروطیت اولین ویژه نامه ای است که نشریه نگاه نو منتشر می کند و بنده قصد دارم نشان دهم به همین دلیل کار میرزایی اصلا طبیعی نیست. فلسفه چیست محمدرضا نیکفر و در دفاع از سیاست مردیها (که باز هم آشنایی زدایی کرده و از مفهومی منفور دفاع کرده است) نوشته های آغازین و خواندنی این شماره از نگاه نو اند. کیواندخت قهاری هم کوشیده است در مقاله ای تصورات موجود را درباره سید حسن تقی زاده و ایده از سر تا پا غربی شدن او، بازخوانی کند. نوشته هایی از هما ناطق و احمد سمیعی گیلانی و ایرج افشار هم در کنار ترجمه ای از پرویز دوایی، این شماره نگاه نو را به شماره ای خواندنی بدل کرده اند.

در ویژه نامه مشروطیت اما اوضاع بهتر هم شده. صرف نظر از مقالاتی که از لطف الله آجودانی و منصوره اتحادیه و محمد حسین خسروپناه و محمد علی موحد و فخرالدین عظیمی در این ویژه نامه منتشر شده، حسین کریم زاده هم کار زیبایی کرده. او به کتابخانه مجلس رفته و نشریات دوران انقلاب مشروطه را ورق زده و سبکی نو در صفحه آرایی این ویژه نامه آفریده است. برگردیم به پرسش اصلی. در هیاهوی آماده کردن مقالات این دو شماره، مهتاب میرزایی دوست و همکار سردبیر نشریه درگذشت و آقای سردبیر را داغدار کرد. وقتی از میرزایی پرسیدم حالا چرا اصرار داری این دو شماره را با هم منتشر کنی و اولین ویژه نامه ات را در این هیاهو برای چاپ بفرستی، گفت: «می خواهم هم سن و سال های تو بدانند قرار نیست هر کسی با کوچک ترین اتفاقی از زیر بار مسئولیتی که به عهده گرفته شانه خالی کند.» اگر هنوز هم باور نکرده اید که میرزایی کاری مهم و غیر عادی کرده باید یادآوری کنم که مهتاب، دختر میرزایی بود؛ دختر سردبیر موسپید نگاه نو.