«اکتاویو پاز» (هضک کغم ضل طک) در ایران شناخته شده تر از آن است که نیاز به معرفی داشته باشد. شعر «پاز» شعر تامل در راز جهان و هستی انسان و شان انسانی او است و طبیعت و تحولات آن در شعر او پیوند می خورد با درون انسان. طبیعتی که در شعر «پاز» حضور دارد در واقع طبیعتی جدا از انسان و بیرون از وجود او نیست بلکه طبیعتی است که از ذهن و تخیل می گذرد و در شعر کشف و بازآفریده می شود. شعر پاز مثل هر شعر ممتاز دیگری، کوشش برای کشف رازهای پنهان درون و برون و در واقع مکاشفه و جست وجویی است که به مدد زبان و آفرینش هنری روی می دهد. اکنون نمونه هایی از شعر او با ترجمه احمد شاملو: