در شب میلاد مولای مومنان، فیلم «همسفر»، ببخشید عروس فراری، از تلویزیون پخش شد. فیلمی به شدت معمولی اگر نخواهیم صفتی برایش ذکر کنیم که متهم به بی ادبی شویم که تنها جذابیتش تلاش وافر و بی حد و حصر کارگردان بود برای فهماندن این نکته که فیلم من، همان فیلمی است که قبل از انقلاب ساخته شده بود و حالا نمی شود پخشش کرد. بگذریم که کوشش او برای یافتن هنرپیشه زنی که شبیه هنرپیشه همان فیلم باشد و مهناز افشار هم نباشد هم، شایان تقدیر و توجه فراوان است مبادا کسی فکر کند آن نسخه قبلی بهتر بوده است. رسانه ملی در شرایط عادی هیچ گاه چنین فیلم هایی را پخش نمی کند. شنیده ایم که مدیران تلویزیون در بسیاری موارد حتی از پخش آگهی تبلیغاتی چنین فیلم هایی هم پرهیز کرده اند. احتمالا آنها برای این اقدام خود معیارها و ملاک هایی روشن و دقیق دارند. اما چه می شود که در شب عید مسلمانان، ناگهان این ملاک ها فراموش می شوند احتمالا با این استدلال که شب عید است و مردم باید بخندند و شاد باشند و حالا یک شب که هزار شب نمی شود. اعیاد مذهبی از دیرپاترین و عزیزترین اعیاد تمام مومنان جهانند و جهان اسلام هم از این قاعده مستثنی نیست. اما به قول طلبه ها «مسئله». آیا صرف پخش کردن فیلم های بی سروتهی که در شرایط عادی مغایر با اولویت های فرهنگی تشخیص داده می شوند، می تواند روش موجهی برای به دست آوردن دل مومنان باشد آیا اشکالی دارد که متولیان رسانه کمی بیشتر زحمت بکشند و از میان هزاران هزار اثر فرهنگی و هنری آثاری را برای پخش در چنین ایامی انتخاب کنند که هم مخاطب را راضی کند و هم «عید» بودن عید را آشکارتر کند این پرسش را می توان درباره پخش فیلم های کمدی آبگوشتی در این ایام هم اقامه کرد. اگر فیلم کمدی رسمیت دارد و باید پخش شود پس چرا در تمام سال باید چشم و دل ما پر شود از صحنه های خشونت بار. قتل ها و غارت ها آیا لودگی کردن مجری ها و جنغولک بازی مهمانان برنامه های شب عید، حرمت گذاری به بزرگان دین است حواسمان باشد حرمت امامزاده با متولی است.