باد:«پسر تلویزیون را گذاشت روی دوشش و شروع کرد به دویدن در کوه...». شاید با خواندن این جمله، خواننده علاقه مند به مباحث رسانه ای، وجود یک استعاره را احساس کند. «کودکی تلویزیون بر دوش...». آیا کودک قصد معدوم کردن تلویزیون را دارد؟ آیا در پس این جمله نشانی از سلطه رسانه تلویزیون دیده نمی شود؟ یا...

باران: من از دست هایم نگذشتم غادیر. هوا سرد بود. یخ بود.

سوز می زد. می برید. آمدی پیشم و دستکش هایم را خواستی. ندادم: «خودم می خواهم شان... سیم دست هایم را می برد». تو را بردند آن طرف سیم های خاردار. سرما خشک می کرد و حلبی به دست هایت می چسبید.... من کارم زود تمام شد; دست هایم رفت توی جیب و تو بالای کوه.... بالای کوه برای تو نماد بیگاری است غادیر.