گیاهی است یک ساله، علفی، ایستاده، تقریبا بدون کرک با ریشه عمودی و به ارتفاع 5015 سانتی متر. ساقه آن منفرد، راست، توخالی با انشعابات کم، بدون کرک یا کرک های پراکنده است. برگ سه برگچه ای، متناوب، واژ تخم مرغی، گلبرگ ها سفید متمایل به زرد و گاهی در قاعده دارای لکه های بنفش است. دانه هایی شنبلیله اندام دارویی گیاه را تشکیل می دهند. زمان جمع آوری دانه های شنبلیله در موقع رسیدن کامل آنها و از اواسط تیر تا اوایل مردادماه است. شنبلیله گیاه بومی آسیای غربی و اروپای جنوب شرقی است و امروزه در بسیاری از کشورها پرورش می یابد. مواد متشکله اصلی دانه شنبلیله را ساپونین ها، ترکیبات موسیلاژی و آلکالوئیدها تشکیل می دهند. دانه شنبلیله دارای آثار پایین آورنده قند و کلسترول خون، ضدالتهاب، ملین، خلط آور، اشتهاآور و افزاینده ترشح شیر بوده و به عنوان چاشنی و ادویه نیز به کار می رود. در طب گذشته شنبلیله به عنوان نرم کننده موضعی، ضدلک، ضدالتهاب، تسکین دهنده سرفه، اشتها آور و ملین مورد مصرف قرار می گرفته است. از دانه شنبلیله در فرمولاسیون داروهای گیاهی زیر استفاده می شود: 1 قطره شیرافزا 2 پودر جنرال تونیک 3 پودر آنتی دیابتیک

دانه شنبلیله بایستی در ظرف سربسته و دور از نور و رطوبت نگهداری شود. از این گیاه هم به صورت موضعی و هم به صورت خوراکی استفاده می شود.