ماده 2 قانون جامع حمایت از حقوق معلولین می گوید: کلیه وزارتخانه ها، سازمانها، موسسات و شرکتهای دولتی و نهادهای عمومی و انقلابی موظفند در طراحی، تولید و احداث ساختمانها و اماکن عمومی و معابر و وسائل خدماتی، به نحوی عمل نمایند که امکان دسترسی و بهره مندی از آنها برای معلولان همچون افراد عادی فراهم گردد.

به راستی که قوانین چقدر زیبایند و چقدر حس آرمان گرایی و نکوطلبی بشر را ارضاء می کنند! مثل همین ماده از قانون 16 ماده ای حمایت از حقوق معلولین که اگر هر کس که دوستدار رعایت حقوق انسانی است آن را بخواند، لذت می برد، قانونگذار را تحسین می کند و می پندارد که در جامعه او چه میزان برای افراد معلول ارزش قائل می شوند!

اما چه باید گفت که درد جوامع توسعه نیافته قانون نیست! ما دارای ادبیاتی غنی هستیم که می توانیم زیباترین و دلفریب ترین جملات را به روی کاغذ بیاوریم و به همین طریق قانون بنویسیم. بیایید یکبار هم که شده منصف باشیم و در پاسخ به این سئوال، هرکسی و هر اتفاقی را محکوم نکنیم چون من مشکلی را می خواهم مطرح کنم که با هیچکدام از این گزینه های بالا توجیه نمی شود.

ساختمان مدیریت توانبخشی بهزیستی شهرستان کرج چندین پله دارد و این درحالی است که هیچ سطح شیب دار یا امکان دیگری برای تردد معلولان پیش بینی نشده است.

می دانید به چه فکر می کنیم؟ به اینکه اگر این ساختمان متعلق به بهزیستی نبود، این نوشته من نیز علت وجودی نداشت. بگذریم از اینکه ماده 2 قانون مورد بحث، درباره همه ساختمان های دولتی است اما اگر این مشکل در ساختمانی متعلق به سازمان یا وزارتخانه دیگری وجود داشت، می شد با کمی اغماض از آن گذشت ولی اداره ای را درنظر بگیرید که 98 درصد مراجعه کنندگان به آن معلولند و این اداره که در عمل ماده 2قانون جامع را نقض کرده، متعلق به سازمان متولی اجرای قانون است. بیایید بیشتر بیندیشیم. به راستی مشکل جامعه کجاست؟ به کجا رسیده ایم که حتی متولیان قانون هم از آن سرپیچی می کنند؟

سیدمحسن حسینی طاها