در یکی دو مطلب دیگر در همین ستون به طور متمرکز از «امید» گفته ام; اما ضروری دیدم که یک بار دیگر به خود و آن ها یی که از سر لطف نگاهی به این ستون می اندازند«یادآوری» کنم که هیچ چیز برای زیستن انسانی، ضروری تر از «امید» و امیدواری نیست. ناامیدی و یاس، گرد مرگ می افکند و برای آن که «اشرف مخلوقات» است و برخوردار از «آگاهی» و «اندیشه» هیچ چیز تاسف بارتر از تن دادن به سیاهی ها و تاریکی ها نیست. به تعبیری زیبا «زندگی هنر یافتن روزنه در تاریکی است.» و وقتی دریچه ها و پنجره ها به سوی نور و روشنایی و هوای تازه کم نیستند و هنگامی که چشم اندازهای امیدوارکننده با عنایت به واقعیت های ساختاری موجود پرشمارند،