گویند مردی سحرگاه از خانه به قصد گرمابه بیرون رفت. در راه دوستی با وی همراه شد. بر سر یک دو راهی در نزدیکی گرمابه دوست از وی جدا شد و مرد بی خبر از جدایی دوست، در تاریک و روشن صبح، مردی دیگر را در کنار خود دید و پنداشت همان دوست است. پس صددینار موجودی اش را به او داد تا برایش نگه دارد و به گرمابه رفت. ساعتی بعد در روشنایی روز از گرمابه بیرون آمد. مردی به نزدش آمد و صد دینار به وی داد و گفت: «بستان که مرا از کار انداختی». پرسید: «تو کیستی؟» گفت: «من مردی سارق هستم تو زر خود به امانت به من دادی، نتوانستم در امانت خیانت کنم و به کار دزدی ام نیز نرسیدم.»

برگرفته از قابوسنامه