نمی توان انکار کرد; لایه هایی از جامعه، پیوسته در حکم فراموش شدگان و در مقام شهروندان درجه سوم، در حاشیه هستند. کسی (و به ویژه مقام مسوولی) به صاحب فلان تخصص که سال ها- و گاه دهه ها- با سخت کوشی و سماجت قابل تحسین و به رغم همه مشکلات و کاستی ها، حرفه خویش را پی گرفته است، اعتنایی نمی کند. اصحاب صنوف مختلف به دشواری پیشکسوتان خود را به یاد می آورند، چه رسد به آن که شایسته تجلیل و تقدیر بدانند. خدمت رسانی و مطلوبیت یک شهروند در عرصه حیات یک جامعه، حالا و هر روز بیش تر از قبل، تنها با میزان تولید سرمایه اندازه گیری می شود. کم تر کسی به «کارویژه» های یک شهروند عادی اعتنا می کند; و اگر هم روزی، کسی