درج خبر “مزایده های صوری عامل زیاندهی راه آهن” فتح بابی شد تا مطلب امروز قلمی شود. اندیشمندی سیاسی بر این عقیده است که تاکسی و اتوبوس پارلمان واقعی مردم است. نگارنده کاری به اصل گفتار فوق ندارد بلکه آنچه از گفته مذکور مستفاد می شود آنکه در مجامع غیررسمی مردم حرف های دلشان را بدون سانسور می زنند و مسئولان باید به هر وسیله ای که شده آن حرفها را بشنوند.

یکی از حرف هایی که متفق القول توسط مردم گفته می شود، این است که؛ “مدت زمان اجرای پروژه ها و هزینه تمام شده آنها بالاست” و باز اظهار می دارند که؛ “خب عده ای باید منتفع شوند و...” و این قضاوتها شایسته دولتی که قصد خدمت دارد نیست، از طرفی مردم هم مقصر نیستند چون به علل این واقعیت دسترسی ندارند، اما آنچه نگارنده در آن با مردم همنوا است اینکه؛ هزینه ها در شرکتهای دولتی بالاست، رانت اطلاعاتی برای برخی ها وجود دارد و بعید نیست که در برخی مزایده ها و مناقصه ها اعمال نفوذهای جهت دار صورت بگیرد. آنچه در راه آهن اتفاق افتاده ممکن است یکی از مواردی باشد که بدان اشاره رفت و ممکن هم هست که واقعیت چیز دیگری باشد، علاوه بر آنکه باید منافع عمومی به هر چیزی ترجیح داده شود، شایسته آن است که دستگاه های مسئولی که مورد سوال افکار عمومی واقع می شوند، نه از باب رفع تکلیف، بلکه به عنوان یک فرهنگ پسندیده اسناد مزایده ها و مناقصه هایی را که از طرف افکار عمومی مورد تردید قرار گرفته منتشر سازند تا واقعیت برای همه مشخص شود.

ایران متعلق به همه هموطنان است و هر ایرانی حق دارد بداند بودجه عمومی کجا می رود لذا جایگاه نظارت بر پروژه های عمرانی، اجرای مزایده ها و مناقصه ها باید تقویت شود، به روابط کانون های ثروت، قدرتمندان سیاسی در دستگاه های دولتی خاتمه داده شود تا کشور بتواند مسیر پیشرفت را ادامه دهد.

دادگاه ویژه مفاسد اقتصادی در زمینه سالم سازی فضای کسب و کار نقش بسیار موثری بر عهده دارد، اما این دادگاه باید فعال تر از گذشته، پاسدار حقوق بیت المال بوده و مانع از استفاده شخصی از قدرت عمومی شود.