سال های اول جنگ بود، آن روزها جوانی بیست و چند ساله بود، از بروبچه های انقلابی محله هلال احمر در جنوب غربی تهران... مسجد مهدوی، مسجد ابوالفضل... آن روز از دفتر فرماندهی به دفتر سیاسی سپاه معرفی شده بود... به روال جاری از شرایط کاری با او سخن گفته شد... بایدها و نبایدها و ارزیابی توان و قابلیت ها... همه چیز حکایت از آن داشت که یک سپاهی پا به کار و فداکار است...

خب، برادر عبدی! اگر شما سؤال ندارید کار را شروع کنیم... لبخندی بر چهره محجوبش نشست... فقط یک خواهش دارم، یعنی یک شرط... چه شرطی؟! اینجا همه سپاهی هستیم و خدمت در سپاه را عبادت می دانیم... برای عبادت که شرط نمی گذارند... ایراد نیمه فلسفی ما را ناشنیده گرفت و حرف خودش را زد... چند روز قبل از شروع عملیات به منطقه می روم... نباید مانع شوید... جای چون و چرا نبود، آنچه می گفت از ژرفای دل بر زبانش نشسته بود...