اسحاق بن عمار گوید: به محضر امام صادق(ع) رفتم با چهره گرفته و خشم آلود به من نگریست، عرض کردم: چه باعث شده که نسبت به من خشمگین هستی؟

فرمود: «بخاطر آنکه نسبت به مستضعفین پیروان ما، بی توجه و ترش رو هستی، به من خبر رسیده است که تو، در خانه خود، دربانانی قرار داده ای که آنان مستمندان شیعه را از آنجا دور می کنند.»

عرض کردم: فدایت شوم از شهرت و مشهور شدن خود ترس دارم.

فرمود: «آیا از عذاب، ترس نداری؟ آیا نمی دانی که هرگاه مؤمنین با هم ملاقات کنند و دست به دست هم بدهند خداوند رحمتش را بر آنها وارد می سازد، و 99 قسم از این رحمت، شامل آن کسی است که محبت بیشتر نسبت به مؤمن دیگری دارد؟ و وقتی که دو مؤمن، با هم متفق و متحد شوند، رحمت خدا آنها را فرامی گیرد، و هرگاه دو نفر مؤمن با هم به صحبت بپردازند، بعضی از فرشتگان مراتب اعمال، به بعضی دیگر می گویند، کنار برویم شاید این دو مؤمن، سخن سری با هم داشته باشند و خداوند آن را پوشانده است.

عرض کردم: آیا خداوند در قرآن (سوره ق- آیه 18) نمی فرماید: مایلفظ من قول الالدیه رقیب عتید. «انسان، هیچ سخنی به زبان نیاورد مگر اینکه نگاهبانی آماده در نزد او است (و آن را می نویسد».

امام فرمود ای اسحاق! اگر فرشتگان مراقب، نشنوند، خداوند آگاه به پنهانیها، می شنود و می بیند1.

1- مجموعه ورام، ص 198