نوع رفتار هر کس، نشان دهنده شخصیت فکری و روحی اوست. برخوردهای حضرت رسول(ص)، در اجتماع و با قشرهای مختلف، می تواند الگوی شایسته ای برای پیروان آن «رسول اسوه» باشد.

در این بخش چند نمونه و موضوع مورد توجه قرار می گیرد:

جاذبه شخصیتی هر کس، تا حد زیادی مرهون رفتار محبت آمیز او با مردم و ارزش قائل شدن به انسان هاست. کسی که در غم و شادی و راحت و رنج، همراه باشد و خود را از آنان جدا نداند و جدا نکند، قلعه دل ها را فتح می کند. در «مناقب» روایت شده است:

«یشیع الجنائز و یعود المرضی فی اقصی المدینه ».(1)

رسول خدا(ص) به تشییع جنازه می رفت و در دورترین نقطه شهر «مدینه» به عیادت مریض می پرداخت.

گاهی فرزندان خردسال را به حضور پیامبر(ص) می آوردند، تا به عنوان تبرک و برکت یافتن، برای او از خدا خیر و نیکی بخواهد، یا نامگذاری کند. رسول خدا(ص) به خاطر دلجویی بستگان آن فرزند، او را می گرفت و در دامن خویش می نهاد. گاهی اتفاق می افتاد که کودک همانجا ادرار می کرد. بعضی ها که حضور داشتند، بر سر فرزند داد می کشیدند و حضرت آنها را نهی می کرد، آنگاه دعا یا نامگذاری را به پایان می برد و این گونه خویشاوندان آن نوزاد را خرسند می ساخت تا نپندارند که پیامبر، از آن پیش آمد ناراحت و آزرده شده است. چون بیرون می رفتند، حضرت برخاسته، لباسش را آب می کشید و پاک می کرد.(2)

لبخند، محبت می آورد و کدورت را می زداید. از این شیوه محبت آور، رسول خدا فراوان استفاده می کرد. اغلب خندان و متبسم بود، مگر آنگاه که قرآن فرود می آمد، یا در حال وعظ و پند دادن بود.

رسول خدا(ص) هم کلام خویش را با تبسم می آمیخت، هم چهره ای خندان داشت، هم به چهره دیگران لبخند می زد و خوشرویی و خوشخویی با مردم از خصلتهای وی بود. در حدیث است:

«کان اکثر الناس تبسما و ضحکا فی وجوه اصحابه».(3)

بیش از همه، لبخند داشت و در روی یارانش خنده می زد.

جواد محدثی

1-بحارالانوار ج 16، ص .228

2-مکارم الاخلاق، ص .25

3-المحجه البیضاء، فیض کاشانی، ج 4، ص .134