هلا... کبوتر خونین آشیان در باد

شکسته بال دلت در کشاکش بیداد

شکوه حجب تو را هرچه آسمان، اول

به چشم می کشد و بعد می کشد، فریاد

شبی که غیرت هفتاد ساله ات جوشید

نگاه گرم تو خورشید را نشان می داد

تو بودی و شب مهتاب و بال آبی ها

تو بودی و نفس هولناک دریازاد

که دشت دشت شقایق به بالتان پیچید

و بعد اوج گرفتید و بعد هم، آزاد

¤¤¤

تمام غصه از آن جا به قصه انجامید

که در تدارک شیرین هزارها فرهاد،

به کوهواره دشمن زدند و باریدند

و سبز حادثه عشق اتفاق افتاد!

¤¤¤

از آسمان غریبی بگو که دلتنگ است

غزل برای تو و عاشقانه ات در باد!