پس از کانون خانوادگی، مدرسه، دومین سازمان اجتماعی است که می تواند در سازندگی شخصیت کودکان، نوجوانان و جوانان سهم بسزایی داشته باشد. بویژه وقتی پدران و مادران در برخورد با کودکان با شکست مواجه شده باشند، مدارس بایدبار سنگین تری را عهده دار شوند. آگاهی مربیان نسبت به اصول بهداشت روانی باعث می شود که کودکان در کلاس تشویق شوند و مشکلات زندگی روزمره خود را حل کنند وتصورات خود را زمینه زندگی اجتماعی به محک آزمایش گذارند، ولی اگر به اختلال های عاطفی توجه کافی نشود و عوارض بروز کند غالبا باعث ایجاد صدمات دائمی و ناسازگاری های فردی و اجتماعی می گردد. معلمان و مدیران مدارس، بزرگترین مسئولیت را به عهده