آیا تئاتر کودک بدون آفرینشگری کودکان معنا دارد؟ آیا بزرگسالان می توانند در آفرینشگری هنری جایگزین کودکان شوند و تئاتر کودک را طراحی کنند؟ آیا فرد بزرگسال می تواند همانند کودک بیندیشد، شرایط روحی کودک را درک کند و با زبان کودک سخن بگوید. یک فرد بزرگسال نمی تواند کودکانه احساس کند، اما ناگزیر است با دنیای کودکان ارتباط برقرار کند. زیرا کودکان همواره با حضور خویش بخشی از جهان ذهنی بزرگسالان را به تسخیر درمی آورند. اما این ارتباط نامتعارف چگونه شکل می پذیرد و فرد بزرگسال با چه تدبیری مرزهای انسانی را در هم می نورد و با انسان کوچک امروز و آینده ساز فردا همسایه می شود؟