انشقاق گرایی، پدیده مهلکی که برخی از نیروهای منسوب به اصولگرایی را گرفتار خویش نمود و آنان را به بهانه ها و اغراض کم اهمیت، از اتحاد و یکپارچگی دور ساخت، برخی آثار و توالی فاسده خود را آشکار ساخته است. اجماع، امری است که طبیعتا موونه بسیار می طلبد و تحزب در یک جبهه یا طیف فکری، تا اندازه ای طبیعی و قابل انتظار است. تبدیل یک طیف فکری به چند حزب که در اصول با یکدیگر متحد و در استراتژی ها، هدف گذاری های کوتاه مدت و تاکتیک های رسیدن به اهداف بلند مدت، اختلافات قابل درک دارند، علی القاعده به اختلاف سلیقه، تفاوت در قدرت تحلیل شرایط و اموری از این دست، تفسیر و معنا می شود. این تفاوتها، لازمه تضارب آرا و مستلزم پیشرفت به جلو و کمال است. اگر همه بر یک عقیده و نظر صحه می گذاردند و در پی نقد و حلاجی آن بر نمی آمدند، هیچ خطایی اصلاح و هیچ مشکل فروبسته ای حل نمی گردید.