در سال 1369 مجلس قانون حمایت از انقلاب اسلامی مردم فلسطین را تصویب کرد که در مفاد آن سازوکار چگونگی این حمایت در خلع ید از کمپانی های منتسب به صهیونیسم بین الملل در معامله با شرکتها و موسسات دولتی ایران در ماده 8 این قانون نمود پیدا کرد.

ماده 8 این قانون برقراری هرگونه رابطه اقتصادی و تجاری را با شرکتها و کمپانی های وابسته به صهیونیسم ممنوع کرده است و برای ضمانت اجرای چنین ممنوعیتی وظایفی را برای وزارت امور خارجه در شناسایی این گونه کمپانی ها با توجه به حضور دفاتر نمایندگی خود در خارج از کشور تعیین کرده است. شواهد و قرائن موجود نشان می دهد که مفاد این قانون و حکم مقنن در این مصوبه قانونی توسط مجریان رعایت نشده و نمی شود.

امروز ده ها شرکت تولیدی مواد غذایی از قهوه گرفته تا نوشابه حق لیسانس به کمپانی های خارجی وابسته به صهیونیسم بین الملل نمی دادند، چه اگر این قانون رعایت می شد امروز ما شاهد فعالیت شرکت خوشگوار در تولید کوکاکولا در خراسان رضوی نبودیم. چه اگر می شد امروز در شهردارالعباده قزوین شاهد فعالیت شرکت تورنگ یا همان “نستله” ایران نبودیم و یا شرکت ساسان متعلق به بنیاد مستضعفان ما با کمپانی پپسی بین المللی در نیویورک در تولید نوشابه قرارداد نمی بست.

به راستی در دستگاه های نظارتی ما چه می گذرد؟ از قدیم حتی پیرمردان و مردم کوچه و بازار و عوام الناس ما هم می دانستند که پپسی و کوکاکولا مال اسرائیلی هاست، چطور مامورین خبره و کارکشته و باسواد دستگاه های نظارتی ما نمی دانستند؟

امروز حتی اجازه فعالیت این گونه کمپانی های وابسته به صهیونیسم بر روی محصول آنها به دو زبان فارسی و لاتین درج شده است. آیا مامورین زبده و ناظرین خبره در سازمان بازرسی کل کشور متن این برچسب ها را نخوانده اند؟

این شرکتها مجوز تاسیس و پروانه بهره برداری خود را از کدام وزارت صنایع و یا کدام وزارت بهداشت، درمان و آموزش پزشکی گرفته اند و صادرکنندگان چنین مجوزاتی عملشان با کدام ماده از مواد قانونی و کدام حکم مقنن در قانون صدرالذکر منطبق است؟