سه سال پیش که پای در تحریریه روزنامه گذاشت، خوشحال بود که محصولی ساخته است که برای تولید آن نیازی به قطع درختان نیست؛ مداد روزنامه ای! در حقیقت مداد روزنامه ای که بدنه آن روزنامه باطله است، محصول مشترکی از او و ماست! به هر حال پس از گذشت سه سال، او نیز مانند بسیاری از صنعتگران دیگر زیر موج واردات بی مهار کالای خارجی و نرخ بالای بهره بانکی در حال غرق شدن است. پارسال کارخانه اش در زمره صنایع بحرانی قرار گرفت و هیات دولت مصوب کرد که بدهی هایش به بانک ها به مدت یکسال معلق شود، اما این مصوبه که برای او و ده ها کارخانه دیگر صادر شده بود، به دلایل نامعلومی به بانک مرکزی ابلاغ نشده و همکارانش همچنان زیر فشار بانکها هستند. نامه ای به رئیس جمهور نوشت و تقاضای استمداد کرد. از ما خواست که این نامه را برای تسریع در رویت رئیس جمهوری محترم، در روزنامه چاپ کنیم.

از بد روزگار و در پی ناامنی اقتصادی در عرصه صنعت و تجارت، کارخانه تحت مدیریت اینجانب در ردیف شرکتهای بحرانی قرار گرفت و در مردادماه 1385 هیات محترم وزیران در جلسه مورخه 3/5/85 تصمیم به استمهال یکساله بدهیهای شرکت به بانکها گرفت. مراتب پس از امضاء کلیه وزرای اقتصادی دولت و همچنین ریاست محترم بانک مرکزی، جهت ابلاغ و اجرایی شدن مصوبه، طی نامه شماره 85127/60 - مورخه 16/5/85 تقدیم حضور معاون اول محترم ریاست جمهور گردید. لیکن تاکنون که بیش از پنج ماه از تاریخ مصوبه و نامه مزبور می گذرد، امر ابلاغ مراتب به بانکهای عامل صورت نگرفته و فشار روزافزون بانکها می رود که به تعطیلی شرکتهای بحرانی و نتیجتا بیکار شدن کارگران و شاغلین منجر گردد.بنابراین مستدعی است مقرر و دستور فرمایند مشکل مزبور، که معضل مشترک بانکهای عامل و شرکتهای بحرانی موضوع مصوبه مزبور است در اسرع وقت برطرف گردد.

با احترام

مدیر شرکت پارس اسلت (تولیدکننده مداد روزنامه ای)

جهانبخش بهزادی کیا