اصطلاح «آدمهای شفاهی» را جایی نشنیده ام، ولی شاید بتوان به کسانی اطلاق کرد که؛ عادت دارند اطلاعات مورد نیازشان را از طریق شنیدن به دست آورند و به چشمهای خود کمتر زحمت می دهند. این عادت احتمالا در رفتار شناسی آدمها، اصطلاح خاص خودش را داشته و به گروه ویژه ای از انسانها اطلاق می شود. سالهای مدرسه، یکبار ما را به دیدن نمایشگاهی از آثار یکی از نقاشان نه چندان معروف برده بودند که نقاشی هایش مربوط به طبیعت بود. نقاش، از چهار فصل طبیعت، مناظری را انتخاب کرده بود و با رنگ روغن، روی بوم کشیده بود. چیزهایی ساده و زیبا که برای التذاذ بصری از آنها، لازم نبود که مثل آثار سبک اسپرسیونیزم، برای درک و فهم شان،