شاگرد مکتب تشیع

¤ وقتی که در 14 مرداد 1351 ه.ش درمحله دردآشنای حکم آباد تبریز دیده به جهان گشود، تا آن دم (21 شهریور 1371ه.ش) که جان در راه معشوق نهاد و درمنطقه «اشنویه سردشت» در درگیری با منافقین و ضدانقلاب بر اثر اصابت تیر مستقیم به پشت و کمرش ندای حق را لبیک گفت، بیشتر از بیست بهار از عمر پربارش نگذشته بود.

گویا از آن دم که خانواده دیندار و زحمتکشش، نامش را علی نهادند و با عشق علی و آل علی بزرگش کردند راه سرخ علی پیش رویش قرار گرفت.

او، مرد کار بود و عبادت. شیفته آموختن علم بود اما به خاطر کمک به خانواده در امر معاش و دستگیری از پدر زحمتکش بعد از پایان دوره راهنمایی درس را رها کرد و مشغول کار شد. چهارسال سختی کار در کارگاه «مکانیکی» را به جان خرید تا خانواده اش راحتتر زندگی کنند. اما راستش اهل قرار در دنیا نبود. او کسی نبود که به خاک پای ببندد و از افلاک دل بکند.

در 18 مهر 1370 ه.ش برای حمایت از ارتش اسلام به خدمت سربازی اعزام شد و در پادگان «مالک اشتر» ارومیه دوره آموزشی را سپری کرد. اما چه حاجت دوره دیدن، که او خود، راه سرخ تشیع را از سالها پیش برگزیده بود و در مکتب علی(ع) درس چگونه مردن آموخته بود و آن روز که غرقه به خون شد و در راه حمایت از اسلام از جان شیرین خود گذشت ثابت کرد که شاگردی ارزنده برای مکتب سرخ تشیع بوده است.