کتاب «فلسفه، سیاست و خشونت» امسال در انتشارات هرمس به قلم «رضا داوری اردکانی» به چاپ رسیده است. این موضوع به خودی خود جالب است زیرا در سال های اخیر، تنها شاهد مجموعه مقاله های ایشان بودیم. حال این که در این کتاب، سراسر هم اوست که پیوسته می اندیشد و می نگارد. می توان گفت این دفتر، گاه و جایی برای بیان درددل های فیلسوفانه است. با مقدمه های مفید همیشگی داوری که بخش قابل توجهی از آن صرف اعتراض به کسانی شده که کارشان: «گرفتن گریبان افلاطون به عنوان مبدا و مسبب خشونت دنیای کنونی و توجیه قشری و ظاهربینانه قضیه» شده است. گویی به مناسبت مخالفت با دشمنان افلاطون است که فرم کتاب به صورت رسانه های افلاطونی یعنی محاوره ای است. به شکلی که «دوست جوانی» می پرسد و لابد داوری نیز پاسخ می گوید. این سان شخص مقابل با کلمه «جوان» نشانه گذاری می شود تا روشنفکر، بنیادگرا و یا هیچ چیز دیگر نباشد چرا که پرسنده باید تا حد امکان از منویات جهان عسرت زده فاصله داشته باشد.

جهانی که دلدادگان به آن از مردم عادی گرفته تا تکنوکرات و حتی فلاسفه در قید آن گرفتار آمده اند و معترضان در این سوی گود به شیوه افسردگی و یا به طریق فیلسوفانه آن را به مبارزه می طلبند. سراسر کتاب پاسخ هایی علیه مشهودات نظم داده شده است و درنهایت باید گفت داوری در این کتاب سعی کرده نشان بدهد «که فلسفه و فیلسوف چه مقام و جایگاهی در عالم دارند» و «ساحت فلسفه را از تحقیری بزداید که دانسته و نادانسته در حق آن روا می دارند و آن را تا حد یک اقدام امنیتی تنزل می دهند، بدون آن که دروغ گفته شود.»