در نخستین روزگاران پیدایش اسلام، به طور معمول، بیان آموزه های دینی، رفع اشکالها و پاسخ به شبهه ها و سؤالهای مسلمانان، بر عهده پیامبر بزرگوار اسلام(ص) و اهل بیت گرامی اش بود. با ازدیاد مسلمانان و گسترش و پراکندگی بلاد اسلامی و دوری از ائمه(ع) کم کم نیاز به افرادی که دستورهای دینی را برای مسلمانان بیان و بر بصیرت دینی شان بیافزایند، بیشتر احساس شد. با آغاز دوران غیبت امام زمان(ع)، نقش عالمان دینی در هدایت جامعه اسلامی و دفاع از دین و تبلیغ آموزه های دینی پررنگتر شد. در قرون گذشته در همه فرقه های اسلامی، وظیفه خطیر تبلیغ دین بیشتر بر عهده حوزه های علمیه و روحانیان بوده است. بالطبع با توجه به شرایط هر دوره، حوزه ها به گونه ای عمل کرده اند و به رغم اشتراک در اهداف، از نظر شیوه ها و ابزارها با یکدیگر تفاوتهایی داشته اند و این روند تا عصر حاضر نیز ادامه یافته است.