بخش اول این مطلب روز گذشته منتشر شد و اکنون بخش دوم و پایانی آن را می خوانید.

با نگاهی کلی به این چند سطر درمی یابیم که ایده بیانگری در این نظریات هنوز جای مخصوصی برای خود اشغال کرده است. از طرف دیگر، در جای دیگر وقتی در «حافظه برود گم شود» که پیرامون «شعر حکایت آن بیت» به روابط تغزلی پرداخته شده، می خوانیم: «شعر تغزلی، فراموشی و درگیری زبان است با مقاطعی حسی از زمان. در چنین مقاطعی زبان به سمت مخفی گاه هایش حرکت می کند، نه بدان جهت که صرفا لحظات شخصی و خلوت ما را بیان کند بلکه در این شرایط، این کلمات و ناکلمات اند که با یکدیگر به مغازله می پردازند و لحظات خلوت خود را برملا می کنند. این