کنوانسیون بین المللی حقوق معلولان اولین کنوانسیون سازمان ملل در هزاره سوم است که پس از 5 سال کار کارشناسی در 50 ماده به تصویب رسید. هدف اعلام شده در کنوانسیون فوق، برخورداری همه معلولان از حقوق انسانی، آزادی های پایه و افزایش احترام به حرمت ذاتی آنهاست. بر اساس این کنوانسیون، دولت های عضو از حقوق مساوی و پیشرفت زنان و کودکان دارای معلولیت اطمینان حاصل خواهند کرد. در ماده 6 این کنوانسیون که اختصاص به زنان معلول دارد آمده است: دولت های عضو تصدیق می کنند که زنان و دختران دارای معلولیت در معرض تبعیض های مختلفی هستند و از این نظر باید اقداماتی برای حصول اطمینان از برخورداری کامل آنان از تمام حقوق و آزادی های پایه اتخاذ شود. ماده 23 این کنوانسیون نیز به کودکان پرداخته است: کودکان معلول دارای حقوق مساوی بوده و از والدین بر خلاف میل شان جدا نخواهند شد، مگر در مواقعی که منافع عالیه کودک ایجاب کند. ماده 9 این کنوانسیون نیز از دولت ها می خواهد اطمینان حاصل کنند که افراد دارای معلولیت به محیط، حمل و نقل، تسهیلات و خدمات عمومی، اطلاعات و ارتباطات دسترسی داشته باشند. همچنین بر اساس این کنوانسیون تبعیض در ازدواج، روابط خانوادگی و شخصی حذف خواهد شد. افراد معلول برای داشتن فرزند فرصت مساوی خواهند داشت. آنها می توانند ازدواج کرده، تشکیل خانواده دهند و از حقوق و مسوولیت های مساوی در ارتباط با قیومیت، سرپرستی، تولیت و فرزندخواندگی برخوردار خواهند بود. اشاره به مسائلی همچون دسترسی به وسایل ارتباطی، رفع تبعیض به دلیل معلولیت، احقاق حقوق این گروه و طراحی تولیدات، محیط ها و برنامه ها به وسیله عموم مردم از جمله دیگر اهداف کنوانسیون جهانی حقوق معلولان است. از موارد دیگر این کنوانسیون می توان به جمع آوری آمار و اطلاعات در جهت طبقه بندی سیاستگذاری های لازم برای اجرای کنوانسیون، همکاری های بین المللی و منطقه یی در این رابطه و ایجاد مراکزی به منظور اجرای ملی کنوانسیون و نظارت بر آن اشاره کرد.