چند سالی است که نسبت به دهه های پنجاه و شصت در ادبیات داستانی مان کمتر با مقوله بوم گرایی مواجهیم. نویسنده ها فضای شهری را ترجیح داده اند و هر ساله داستان ها و رمان های کمتری می بینیم که منعکس کننده زادبوم نویسنده شان باشند. خوبی و بدی این روند محل بحث ها و کنکاش های بسیار است که این روزها فضای ادبیات ما کمتر از آن بهره مند است و در این مجال اندک هم قصد پرداختن به آن را نداریم. فقط گاه گاه کتابی، مجموعه داستانی، رمانی را می بینیم که معرف اقلیم و بومی خاص است. یادمان می افتد که این هم شیوه و روشی است برای داستان نوشتن و چه دستمایه هایی هم دارد. «لکه های گل» عنوان مجموعه داستانی است از علی صالحی