1- تاریخ مرگ رورتی در دو سایت «تلوس» و «وکی پی دیا» 8 ژوئن اعلام شده بود و در سایت های ایرانی، این خبر، 10 ژوئن اعلام شد. این دو سایت جزء سایت های فرهنگی معروف هستند اما جای تعجب بود که چرا سایت های خبری معروف، این خبر را اعلام نکرده بودند. از اینجا وسواسی برای بعضی دوستان تحریریه پیش آمد که شاید این خبر صحت نداشته باشد. معلوم شد حجت برای آنها همان بنگاه های عریض و طویل خبری است. یعنی هرچه آنها بگویند، صحت دارد مابقی هیچ. حال اگر خود همین سایت های غول پیکر اشتباه کرده بودند چه؟ و این استعاره چشم دوختن به دهان راویان کلان همچنان پابرجا است. سرمایه داری فربه نیز چیزی جز این نمی طلبد. از این پس چیزی صحت ندارد- حتی اگر سایت فلسفی تلوس اعلام کند- مگر آنکه سایت های «گنده» دهان باز کنند.2- اما مرگ رورتی، وجه دیگری را نیز برملاکرد. تحریریه های روزنامه ها، چنان هول برشان داشت که «در باب رورتی» را از قلم بزرگی بیرون آورند. رقابت سالم، البته شروع شد. به قول یکی از مترجمان سرشناس رورتی، «آنقدر که به خاطر مرگ رورتی به من زنگ زدند، اگر مادرم مرده بود اینقدر زنگ نمی زدند،» این مساله نشان داد که فشارها و تنگناهای چند سال اخیر بر مطبوعات- البته- کارساز بود. زیرا از قرار معلوم تعریف «تحریریه» یعنی جمعی بنویسند اما این مفهوم تهی شده است. اگر تحریریه یی قادر نباشد درباره- فی المثل- فیلسوفی بنویسد پس فاتحه آن خوانده است و اگر می تواند پس دیگر چرا به این رقابت سالم و سازنده پناه می برند؟ گویا عقیم شدن و بی سوادی، مختص یک گروه یا صنف خاص نیست بلکه امری فراگیر شده است. بی سوادی روزنامه نگاران آنها را متوسل به «نام ها» می کند وگرنه کسی که اعتماد به نفس نوشتن دارد، می نویسد. البته بدین معنا نیست که این «نام های بزرگ» برای روزنامه ها ننویسند اما چرا باید آنها نیز به این «رقابت سالم» بیمارگونه تن دهند؟ آنها می توانند با صبر در طی روزهای آتی مطالب خود را بنویسند. پس به این «نام های بزرگ» اعلام می شود به این شیوه، تن به رقابت سالم ندهید، لطفا.